Πρώτη φορά νιώθω τόσο χάλια, εν μπορώ να το πιστέψω τι έγινε, ειδικά που τα συγκεκριμένα άτομα. Για ακόμα μια φορά η ζωή αποδυκνύει το πόσο σκατά είναι, χωρίς να σου αξίζει. Εν μου αξίζει τούτο... Προσπαθώ για αρκετές ώρες να βρω ένα γαμημένο ελαφρυντικό, τουλάχιστον να μπορέσω να το καταλάβω, να το κατανοήσω έστω τζιαι για 1%, αλλά όσο παραπάνω ψάχνω, τόσο χειρότερα γίνεται η κατάσταση. Εγαμηθήκαν τα πάντα, ό,τι επήενε καλά τον τελευταίο καιρό εκαταστράφηκε πλήρως. Εν μπορώ να το καταλάβω, εν το φορεί ο νους μου... Γιατί σ'εμένα? Τί έκαμα για να το αξίζω γαμώτο? Τόσο μαλάκας είμαι που εν με εσκέφτηκε κανένας που τους 2 τους? Ούτε μια στιγμή συνείδησης, έστω για 1 δευτερόλεπτο? Έστω μια σκέψη 'ρε άμπα τζιαι τούτο εν λάθος'?
Σκέφτομαι τα πόσα έδωσα στα συγκεκριμένα άτομα, μόνο τζιαι μόνο για να τους βλέπεις να χαμογελούν, να μεν έχουν καμιά δυσκολία. Τις πόσες θυσίες έκαμες... Μετανιώνω την κάθε στιγμή. Τελικά το να έισαι καλός μες τούτη τη κωλοζωή εν έσιει καμιά απολύτος σημασία. Μακάρι να εμπορούσα να αλλάξω, αλλά δυστηχώς εν μπορώ, τούτος είμαι. Ο 'μάνα μου ρε', ο 'μα εν έπρεπε', τζίνος που εν να κάμει τα πάντα για τον άλλο, να γίνει χαλί να τον πατήσεις, να μεν χαλάσει ποτέ χατίρι σε κανένα, να βάζει πάντα το συμφέρον των άλλων πάνω που το δικό του, να ζει τη ζωή του προσπαθώντας να κάμνει τους άλλους χαρούμενος αφού ο ίδιος αποδέχτηκε ότι εν θα βρει ποτέ ευτυχία στη ζωή του. Εν αντέχω όμως άλλο, κανεί...
