Εν νορμαλ στα 24 σου να λαλείς 'κάθε πέρσυ και καλύτερα' ή να αρκέψω να ανησυχώ;
Πολλά σημαντικός μήνας ο Δεκέμβρης, για πολλούς και διάφορους λόγους. Κουτσά στραβά εμπήκα επιτέλους στην τελική ευθεία, έμεινε μόνο ο τερματισμός. Full sprint τζιαι πάμε για photo-finish!
Συνήθως εν κάμνω new year resolutions αλλά άμαν κάμνω σχεδόν πάντα εγκαταλείπω τα μες την 2η εβδομάδα του Γενάρη. Γι αυτό φέτος είπα να δοκιμάσω να κάμω mid-year resolution πέρκει αλλάξει τίποτε.
Τέλος Αυγούστου αποφάσισα ότι πρέπει να μάθω (επιτέλους)ποδήλατο μέχρι το τέλος του 2014. Είχα το καημό που μιτσής, εθωρούσα τζι εζήλευκα πάντα ούλλους τους φίλους μου που εκάμναν ποδήλατο μες τους δρόμους αλλά για κάποιο λόγο ποτέ εν εκατάφερα να μάθω εγώ. Πέραν του ότι εν καλή γυμναστική, βολεύκει τζιαι για μεταφορά αφού είμαι σε απόσταση 5 λεπτών-με αυτοκίνητο- που τους πλείστους τόπους που πάω.
Τωρά πότε εν να έβρω την ώρα ένας θεός ξέρει. Μεταξύ των 7ωρων μαθημάτων κάθε μέρα τζιαι του διαβάσματος μετά το μάθημα, συνήθως έχω 3-4 ώρες για να ξεκουραστώ, να φάω τζιαι να κάμω πρόβες με το band.
Πρέπει να τα καταφέρω όμως..να πετύχω κάτι επιτέλους..να μείνω πιστός στους στόχους μου..να νιώσω ότι κάτι κάμνω σωστά..να ισορροπήσω.
I fucking need the boost
Όταν στο σπίτι σου εν μπορείς να χαλαρώσεις τζιαι βγαίνεις έξω μόνος σου (γιατί εν μπορεί κανένας που τους 3-4 γνωστούς σου που εμείναν Κύπρο) δικαιολογώντας το σαν 'me time'.
Όταν το 'me time' γίνεται 1, 2, 3 φορές κάθε εβδομάδα τζιαι στο τέλος καταλήγει να είναι 'alone time'
Όταν τα άτομα που ενόμιζες ότι νοιάζουνται τελικά χάνονται
Όταν παίρνεις πίσω πιο λλία που τζίνα που δίνεις
Όταν γίνουνται κάποια πράματα για τα οποία επερίμενες πολύ καιρό αλλά δεν μπορεις να τα ευχαριστηθείς
Όταν ξεκινά καινούριος μήνας τζιαι η μόνη σου έννοια είναι πότε εν να περάσει τζιαι τούτος
